Różaniec

„Udał się na Górę Oliwną. Szli z Nim także uczniowie. Gdy był już na miejscu, powiedział do nich: Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Wtedy sam oddalił się od nich mniej więcej na odległość rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode Mnie. Ale nie moja wola, lecz Twoja niech się dzieje”. Łk. 22,39-42

Po ustanowieniu Najświętszego Sakramentu, tego zadatku niezmiernej ku nam miłości, Jezus opuszcza wraz z Apostołami Jerozolimę i udaje się do Ogrodu oliwnego, aby tu rozpocząć bolesną Swoją Mękę. U wejścia do ogrodu zwraca się do ukochanych uczniów i mówi głosem pełnym wzruszenia: Dusza moja jest pogrążona w smutku zdolnym przyprawić mnie o śmierć. Zostańcie tu i czuwajcie ze mną. Bierze z sobą trzech: Piotra, Jakuba i Jana, wchodzi z nimi w głąb ogrodu. Potem oddala się nieco od nich, pada na ziemię i w najgłębszej pokorze modli się do swego Ojca Niebieskiego: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.” I do modlitwy tej powraca po trzykroć.

O jakże wymowną naukę daje ci ukochany Twój Zbawca, naukę jak powinieneś się modlić. Modlić się mianowicie z uszanowaniem, z pokorą, z wytrwałą natarczywością, ale jednocześnie z miłosnym poddaniem się Boskim wyrokom ukochanego Ojca Niebieskiego. Jak Go dotąd naśladowałeś?

Ach, jakże często z opieszałości opuszczam ten środek zapewniający łaskę i zbawienie; jakże często modlę się ozięble i z roztargnieniem. Tutaj to mam dopatrywać się przyczyny swego tchórzostwa w walce z szatanem, swoich upadków w grzech, swoich trudności w poddawaniu się rozporządzeniom Boskim niezgodnym z moimi pragnieniami. I kiedyż zdecyduję się na stanowczość co do mojej modlitwy. Kiedyż zdecyduję się opuścić własną wolę, by pójść za wolą Ojca Niebieskiego.

Jezu drogi, przez zasługi tej bolesnej modlitwy Twojej daj mi, proszę, ducha modlitwy oraz pokornego i miłosnego poddania się Twoim sprawiedliwym zarządzeniom.